szuflada

Posłuchajcie! Zaczynamy. Kiedy bajka się skończy, będziemy wiedzieli
więcej, niż wiemy teraz, bo to był zły czarownik! Jeden z najgorszych, sam
diabeł. Pewnego dnia wpadł w świetny humor, zrobił bowiem lustro, które
posiadało tę właściwość, że wszystko dobre i ładne, co się w nim odbijało,
rozpływało się na nic, a to, co nie miało żadnej wartości i było brzydkie,
występowało wyraźnie i stawało się jeszcze brzydsze. Najpiękniejsze
krajobrazy wyglądały w tym lustrze jak gotowany szpinak, najlepsi ludzie
byli szkaradni albo stali na głowach bez tułowia. Twarze w tym lustrze były
tak wykrzywione, że nie można ich było rozpoznać; ten, kto miał piegi,
mógł być pewien, że pokryją mu cały nos i policzki.
   Diabeł zaś uważał, że to było ogromnie zabawne. Skoro tylko przez
głowę człowieka przeleciała jakaś zacna, dobra myśl, już twarz w lustrze
wykrzywiała się, a diabeł-czarownik śmiał się ze swego sprytnego
wynalazku. Wszyscy, którzy chodzili do szkoły diabła, gdyż założył czarcią
szkołę, opowiadali na prawo i lewo, że stał się cud; uważali, że dopiero
teraz będzie można dowiedzieć się, jak naprawdę wygląda świat i ludzie.
Biegali wszędzie z lustrem i w końcu nie było ani jednego człowieka, ani
jednego kraju, który by nie został w nim opacznie odbity. Przyszło im do
głowy, by polecieć do nieba i zabawić się kosztem aniołów i Pana Boga.
Im wyżej lecieli z lustrem, tym bardziej wszystko się wykrzywiało, zaledwie
mogli je utrzymać, lecieli wyżej i wyżej, coraz bliżej aniołów i Boga; wtedy
lustro zadrżało tak strasznie, że wypadło im z rąk na ziemię, gdzie
rozprysło się na tysiące milionów, bilionów i jeszcze więcej okruchów.
Teraz dopiero wyrządzili o wiele większą krzywdę niż przedtem, gdyż
niektóre kawałki były mniejsze od ziarnka piasku i pofrunęły daleko w
świat; gdy wpadły komuś do oka, tkwiły w nim, i wtedy człowiek ten widział
wszystko na odwrót albo spostrzegał tylko to, co było w danym
przedmiocie złe, gdyż każdy odłamek lustra miał tę właściwość co całe
lustro; byli ludzie, którym taki odłamek wpadł do serca, i wtedy działo się
coś okropnego: serce stawało się jak kawałek lodu. Niektóre kawałki
szkła były takie duże, że zrobiono z nich szyby okienne, ale nie warto
było patrzeć przez nie na przyjaciół; inne kawałki dostały się do okularów
i źle się działo, kiedy ludzie nakładali te okulary, aby dobrze widzieć i
dobrze sądzić; a Zły śmiał się, aż mu się brzuch trząsł, i to go przyjemnie
łaskotało.