szuflada

Ulica, dajmy na to, Sławkowska, żeby łatwiej było zobaczyć taką scenę:

ludzi oczywiście sporo, może nie przesadnie, taki na przykład czwartek, koło południa. Trochę turystów, włóczących się między Wawelem a Barbakanem, trochę studentów, ktoś wyprowadza na spacer psa, względnie dziecko. Tak sobie zwykło i krakowsko.

ale gdyby tak w ten tłumek o niewielkim zagęszczeniu wpuścić Pana Goffmana, zrobiłby nam niezłą analizę społeczną tej naszej zwykłości.

Ot, na przykład tego, że niby jesteśmy w tej samej sytuacji, w tym samym miejscu i czasie - a więc zakładamy, że mogłoby dojść do interakcji między osobą A a osobą B, a jednak każdy się tu stara jak może podkreślić swoją interakcyjną nie-dostępność. Wybieg 1) na uszach słuchawki, wybieg 2) gapimy się w ekran telefonu, wybieg 3) niby się zauważamy, ale tylko po to, żeby zlokalizować swoje położenie, po czym, kiedy zaistnieje niebezpieczeństwo, że ktoś mógłby zajrzeć nam w oczy, opuszczamy wzrok i z Uprzejmą Nieuwagą mijamy delikwenta - zachowując oczywiście opowiedni dystans fizyczny. 

mógłby też dokonać intrygującej klasyfikacji sposobów omijania ulotkarzy, naganiaczy i żebraków.

a gdyby tak na ulicę wypuścić eksponat C - dajmy na to mężczyznę, dość przystojnego, interesującego, niech będzie blondynem w dżinsach i tiszercie - który to eksponat miałby za zadanie zaszokować obecnych na ulicy przechodniów to nie musiałby on wcale obnażać się publicznie. wystarczyłoby na przykład, żeby uśmiechał się przyjaźnie do co drugiej osoby i (bezczelny!) zaglądał niektórym w oczy, choćby przelotnie. Mógłby jeszcze, gdyby był wystarczająco odważny, zapytywać radośnie o samopoczucie przechodniów, albo proponować miły spacer wokół Plant. Zostałby zapewne szybko sklasyfikowany jako nieprzystosowany społecznie, niebezpieczny osobnik (a co poniektórzy socjologicznie wykształceni pokiwaliby ze zrozumieniem głowami, myśląc: "zawiódł u biedaczka proces socjalizacji").

a kij z tą socjalizacją, że tak siarczyście acz kontekstualnie zaklnę po nosem, bo nam ona sieczkę z mózgów robi.

zaczynam żałować, że u mnie przeszła tak bezboleśnie i nad wyraz dobrze i czasem się łapię na tym, że tym całym Opowiednim Obrazem Świata to bym chciała mocno pieprznąć o ziemię i w dupie (och nie) mieć to, że trzeba zarabiać i coś Robić i mieć Stałe Miejsce Zamieszkania/Pobytu i Rolę Społeczną.

gdyby tak życie polegać mogło na jeżdżeniu ciągle wokół globu, leżeniu na Wisłą albo byciu wielbłądem z garbem pełnym mojito

to ostatnie może już za bardzo abstrakcyjne. według niektórych standardów socjalizacji może. ha!